Bericht uit Okahandja – Terug naar Nederland?

Twee jaar onbetaald verlof. Als je ervoor staat lijkt dit enorm lang en dat is het ook wel. Maar als je later weg gaat kort het al een heel eind in. En als het mooi loopt, gaat het ook snel. Over 9 weken zit de twee jaar erop. Normaal gesproken zeg je dan gewoon: “We gaan weer terug en klaar”.

Maar we zijn er voor het grootste deel helemaal niet klaar mee! En dat is nu net een goed teken. Natuurlijk zijn er projecten waar we klaar mee zijn. Die hebben we afgewerkt. Maar er zijn nog zoveel andere dingen die niet klaar zijn en waar we ook oog voor hebben. Er zijn wel mensen waar we klaar mee zijn, maar die zijn er in
Nederland ook wel. Wat dat betreft geen verschil. Ons hart ligt bij dit werk, het heeft ons vast gegrepen. We laten hier een stuk achter en dat maakt het dubbel. Hier is het lang niet altijd gemakkelijk, soms ronduit moeilijk zelfs. Maar ook hebben we veel goeds mogen doen. Soms op persoonlijk niveau naar kinderen en collega’s toe. Vaak ook in het grotere geheel. De kwaliteit van de gebouwen en de administratie waar we aan werkten is een stuk beter geworden. Daarvoor mochten we ons
inzetten. Daarvoor kregen we de skills, de gezondheid en de financiën. Wat een geweldig stuk zegen hebben we daarin ervaren. Dat we ons werk door middel van opleiding in elk geval voor een deel kunnen overdragen aan mensen hier is alleen maar meer zegen.

Maar waarom blijven we niet langer hier? Er zijn vast wel sponsoren te vinden die ons langer willen steunen. Er is werk genoeg, we zijn gezond en we kunnen het aan. Toch doen we dat niet. We hadden afgesproken met onze werkgevers, dat het maximaal voor 2 jaar zou zijn. In augustus verwachten ze ons weer terug. Joke gaat weer samen met haar fijne collega’s de catering op de VIAA verzorgen. Ties gaat weer les geven op AOC-Oost, eh Zone.college. De school in Twello is inmiddels gefuseerd met ‘De Groene Welle’ en heet nu Zone.college. Gelukkig zijn de meeste collega’s er nog wel. Helaas moeten we allebei met nieuwe studenten werken, want na 2 jaar zijn de meeste studenten van toen wel ongeveer weg.

Maar wat we het meest gemist hebben is de familie, kinderen en kleinkinderen. We zien er naar uit om weer samen te zijn, bij elkaar thuis en gewoon even te kletsen. Dat is de reden dat we de dagen aftellen om terug te gaan. Daar hebben we enorm zin in. 12 juli, dan zijn we terug in Nederland. Gek eigenlijk, want we weten nu al dat we het hier enorm gaan missen. Dat we soms graag een poosje terug zouden willen. Vergetend dat er ook minder leuke kanten aan het wonen en werken in Afrika zitten.

Maak je dus maar geen zorgen, we komen terug. Maar we komen niet terug zoals we gegaan zijn. Afrika heeft wat met ons gedaan. We hebben veel mooie bagage meegekregen. We behoren tot de groep expats en die zijn altijd een beetje anders, vreemd soms. We hopen voor de Nederlanders dat we niet al te vreemd zijn geworden en dat we weer samen verder kunnen gaan in samenleven en werk. De afgelopen week kochten we een mok met als opschrift:

Engels: “You can leave Namibia, but it will never leave you!”
Afrikaans:“Jy kan Namibië verlaat, maar dit sal jou nooit verlaat nie!”
Nederlands: “Je kunt Namibië verlaten, maar het zal jou nooit loslaten!”

Dat is wat we voelen.

Wat gaan we het komende jaar doen? Joke gaat naast haar werk heel veel boeken lezen die in de afgelopen jaren zijn uitgekomen. Ze gaat gewoon lekker genieten van het ruime huis, fatsoenlijke keuken met allerhande keukengerei om weer heerlijk te kunnen koken en bakken, de lekkere bank en goed internet. Ties gaat naast zijn werk een studie volgen om bevoegd docent te worden voor het hele groene onderwijs. Een pittige klus, maar ook een uitdaging op het gebied waar zijn hart ligt. Hij hoopt hiermee klaar te zijn voor zijn 60steverjaardag. Samen hopen we weer te genieten van de kerk in Hattem, onze Nederlandse kinderen, vrienden en kennissen die, zeker naar Afrikaanse begrippen, vlakbij wonen. We hopen langzaam weer te landen in Nederland, maar we willen ook vasthouden aan wat we hier geleerd hebben. Ook de komende tijd zullen we verhalen blijven schrijven op de blog: http://tochweerafrika.blogspot.com/

Groetjes van Ties en Joke, uit Okahandja