Jongerenreis naar Oekraïne – update 2
Jongerenreis Oekraïne
Jongerenreis Oekraïne – update 1
Zaterdag 30 december
Ik weet niet hoe ik de goede woorden kan vinden voor dat wat we vandaag gezien, gehoord en gedaan hebben. Eigenlijk weet ik nog steeds niet precies wat we nu eigenlijk gezien, gehoord en gedaan hebben.
Ik wil dit bericht beginnen met het delen van een foto die ik (Jens) vandaag heb gemaakt. Onder de foto staat een tekst van de band Mumford & Sons, die door mijn hoofd spookte bij het terugzien van de foto en het schrijven van dit dagverslag.
Loneliness and all
I was stuck to the spot without a friend. Alone again
And I hunger and I thirst.
For some shiver
For some whispered words
And the promise to come.
And you saw me low. Alone again
Didn’t they say that only love will win at the end?
Vandaag zijn we samen met Kovács Sándor op pad geweest. Sándor is predikant en een geboren Hongaar die in Oekraïne woont. Omdat hij een Hongaar is en niet de Oekraïense nationaliteit heeft hoeft hij niet te vechten aan het front. Hij heeft connecties met verschillende Nederlandse stichtingen, ook in Hattem. (Stichting Oekraïne Projecten). Samen met deze stichtingen zet hij zich in voor de allerarmste, maar ook voor zigeuners in ongeveer 20 zigeunerkampen. Dit doet hij vooral door voedselpakketten rond te brengen. Voor de meeste mensen is dit de enige manier om aan eten te komen. Zijn hulp is van levensbelang voor honderden mensen.
Kovács Sándor
We zijn in meerdere zigeunerkampen geweest, waar we (levende) kippen en voedselpakketten hebben uitgedeeld. Naast de bezoeken aan de zigeunerkampen zijn we ook bij Hongaarse gezinnen thuis geweest. Één van deze gezinnen willen we graag wat uitgebreider onder de aandacht brengen.
De mensen die niet meer bestaan
De mensen die je op de foto ziet, zijn moeder en zoon. De zoon is, zoals Sandor zegt, gek geboren. Je ziet het aan zijn ogen. Hij heeft geen idee wie hij is en waar hij is. Zijn moeder is grotendeels verlamd en samen liggen ze, voor zover bekend, al meer dan 2 jaar in dit huis, op deze plek, in deze houding. 2 jaar, non-stop. Ze liggen op een berg die is ontstaan uit een combinatie van oude kleding, kleden en kussens, bierflesjes, uitwerpselen en eet restanten. Om het warm te houden drinken ze alcohol. Veel alcohol.
De vrouw verteld, vol verdriet, hoe onlangs vanuit hogere hand hun paspoorten zijn afgenomen. ‘We worden niet meer als mensen gezien, we bestaan niet meer’.
Aan de andere kant van de berg lag een man te slapen. Hij is een kleinzoon van de vrouw. Hij heeft epilepsie, maar is wel de enige van de 3 die nog kan lopen en dus kan opstaan.
Enkele foto’s van vandaag
