Jongerenreis naar Oekraïne – update 3
Jongerenreis Oekraïne
Jongerenreis Oekraïne – update 1
Jongerenreis Oekraïne – update 2
Zondag 31 december
Vandaag even een iets luchtiger verhaal. Vanmorgen werden we wederom wakker in Poljana. Na een snel ontbijt bezochten we een kerkdienst in de gemeente van d.s Murza Slavik. De dienst ging, volgens onze tolk, over conflicten die tussen ons en God kunnen staan. Aan het einde van de kerkdienst zijn Robert en Jens het podium op gegaan om iets te vertellen over wie we zijn, waarom we hier zijn en bovenal om onze steun te betuigen aan het land in de situatie waarin ze zich verkeren. We hebben namens de Hattemse kerken een groet uitgebracht.
Na de dienst zijn we wezen lunchen bij Anna, haar zoon Iliya en hond Max. Vorig jaar heeft Jens haar man en zijn vader Peter ontmoet. Hij woonde boven de kerk van d.s. Murza als vluchteling. Zijn vrouw Anna en zoon Iliya waren op dat moment in Duitsland. Peter mocht het land niet uit, maar wilde niet vechten. Of zoals hij destijds zei: ‘ik kan toch geen mensen dood maken?’
Vandaag waren de rollen een beetje omgedraaid. We hebben Anna en Iliya ontmoet, want zij zijn inmiddels teruggekeerd naar Oekraïne. Peter zit ondergedoken want als hij zijn huis verlaat kan hij staande worden gehouden en richting het front worden gestuurd. Hij kan zich niet vrij bewegen. Anna verteld verhalen over hoe politie en soldaten zich in de ochtend verdekt opstellen rondom drukbezochte plekken, en random mannen aanhouden. Als ze geen verklaring hebben waarom ze niet naar het front hoeven, worden ze per direct meegenomen. Iedereen weet dat dit gebeurt, maar niemand praat erover.
Anna had een speciale en typisch Oekraïens lunch voorbereid. Ondanks dat ze hier zelf een beetje onzeker over was, was het heel erg lekker. Na het eten hebben we spelletjes gespeeld en zijn we weer vertrokken richting de kerk van Slavik. Samen met hem hebben we een rehabilitatie centrum bezocht. Dit is een soort weeshuis waar kinderen tussen de 4 en 15 voor zo’n 9 maanden verblijven omdat hun eigen huis niet veilig voor ze is. Na de 9 maanden keren ze terug bij hun ouders of gaan ze naar een gastgezin. We hebben samen met de kinderen een film gekeken en geknutseld.
Na dit bezoek zijn we doorgereden naar, opnieuw voor Jens, oude bekenden; Sacha en Zhenya. Dit is een jong stel en zij zijn gevlucht vanuit het oosten. Ook zij woonden eerst bij Slavik maar inmiddels hebben ze hun eigen huisje in Svaliava. Zhenya hoeft niet naar het front omdat hij rugklachten heeft. Anne en Ilya waren als verrassing ook aanwezig bij het diner, waardoor het een en al gezelligheid was. We hebben typische gerechten gegeten en typische champagne gedronken, maar bovenal: We hebben geproost op een gezond, gezegend 2024, vol met vrede.
Maandag 1 Januari
Vandaag was de eerste en enige dag dat we geen activiteiten gepland hadden staan. We werden voor het laatst wakker in Poljana, waar we nog hebben ontbeten. Na het ontbijt hebben we afscheid genomen van de jongeren die aanwezig waren bij de conferentie. Vervolgens zijn we naar Svaliava gereden om thee te drinken met zowel Anna en Iliay als Sacha en Zhenya. Gister kwamen we erachter dat zowel wij als zij een vrije dag hebben en zo kwamen we op het idee vandaag wederom samen op te trekken.
Na de koffie zijn Robert en Michelle samen naar Moekatsjevo gegaan om hier het Palanok castle te bezoeken. Hierna hebben ze samen met Slavik en zijn familie samen (verlaat) geluncht. Jens en Casper zijn samen met Anna, Iliya, Sacha en Zhenya wezen wandelen. Het was de bedoeling om een berg te beklimmen, maar vanwege de regen was dit niet haalbaar. We hebben ondanks dat een heuvel beklommen die in Nederland zonder twijfel een berg genoemd zou worden. Na de wandeling hebben we met elkaar gegeten. Het huis van Sacha en Zhenya is afhankelijk van water vanuit de bergen. Door de regenval was het water niet zuiver en was het gerecht dat gepland stond niet meer te bereiden. Er werd sushi besteld. Dit doen ze vaker, omdat het water met enige regelmaat vuil is. Na de lunch hebben we door fotoalbums gebladerd. Zo konden ze hun families aan ons laten zien. We hebben niet of nauwelijks gepraat over de oorlog, we hebben vooral veel gelachen om de verschillen en overeenkomsten tussen onze talen en tradities. Aan het einde van de middag was de energie op en hebben we afscheid van elkaar genomen.
Toen Jens en Casper terugkwamen in Svaliava hebben we met elkaar en de familie van Slavik avond gegeten. De zus van Slavik was hier ook aanwezig. Zij is lerares op een basisschool in Kiev. We hebben gepraat over hoe zij de oorlog ervaart en over de afnemende steun voor Oekraïne vanuit Europa en Amerika. Aan het eind van het diner hadden we het over de moeder van de vrouw van Slavik. Zij ligt in het ziekenhuis. We hadden het over de zorg in Oekraïne, toen Slavik met het volgende feitje kwam: 75% van alle medicijnen in Oekraïne zijn nep. Bedenk eens wat voor gevolgen dit heeft.
Morgen gaan we naar Beregszász en bezoeken we het straatkinderen project “Arendsnest”. Ook gaan wij met Viki Antal op pad om hulppakketten uit de delen aan de allerarmsten.