Oekrainereis: Update 3

Dit is de 3e blog over de ‘Samen Grenzen Verleggen’ reis die op dit moment plaatsvindt in Oekraïne. 20 (jonge) mensen vanuit verschillende kerken in Hattem verblijven in het relatief veilige westen van het land in oorlog. De eerste 2 updates vind je hier.

Woensdag 20 augustus

Vandaag zijn alle teams weer op pad geweest. Omdat het vandaag boven de 30 graden was heeft het team dat bij het Arendsnest zou klussen op het bouwproject in Nagydobrony geholpen. Hierdoor kon er meer progressie gemaakt worden.

De groep die in de middag het kinderwerk zou verzorgen heeft in de ochtend geholpen met het klaarmaken van voedselpakketten die we met zijn allen later deze week gaan uitdelen aan de allerarmste mensen uit deze omgeving. Het uitdelen en inpakken werd gecoördineerd door Kovacs Sandor. Sandor is een Hongaar die ooit in Oekraïne kwam wonen om daar te preken in zigeunerkampen. Inmiddels is hij boer en hulpverlener en de projecten die hij heeft gestart worden ondersteund door verschillende stichtingen uit Nederland. Hij zorgt ervoor dat de mensen uit zijn buurt werk hebben en dat de armen gezien worden. Sandor hoeft niet  in het leger omdat hij uit Hongarije komt.

 

We hebben geluncht in het restaurant van de familie Sass, goede vrienden van de familie Teuben uit Hattem.  De dochter van deze ondernemers, Sass Enikö, woont met haar dochter nog in Oekraïne terwijl haar man naar Hongarije is gevlucht. Deze familie beheert een restaurant waar we hebben gegeten. Het restaurant is al 2 jaar dicht omdat door de oorlog zowel werknemers als klanten zijn gevlucht, nog vechten of al zijn omgekomen. Wat opvalt is dat het restaurant er nog perfect uit ziet. Alles staat klaar om morgen weer open te gaan. De tap is open en de tafels zijn gedekt. De mensen in Oekraïne blijven hopen dat het morgen beter wordt.

 

Enikö heeft de Oekraïense nationaliteit maar de Hongaarse etniciteit. Ze wekt de indruk nergens echt bij te horen, maar ervaart wel vanuit beide kanten de gevolgen van de oorlog. Te klein voor het tafelkleed, te groot voor het servet.

Woensdag hebben we de dag afgesloten met het bezoek aan een zwembad. In deze streek zijn heel veel thermaal baden te vinden. Deze ontspanning hadden we echt even nodig. De dagen zijn lang, de zon schijnt fel en de verhalen zijn zwaar.

Donderdag 22 augustus

Een deel van de kinderwerkgroep was deze ochtend actief bij het kinderrevalidatiecentrum Nefelejes in Vary. Hier worden elke dag geestelijk gehandicapte kinderen en jongeren heen gebracht die vroeger nooit hun huis uit kwamen en waarvoor geen enkele voorziening was. Zij worden hier opgevangen en begeleid. Samen met de fantastische begeleiders hebben we spelletjes uitgezet en samen met de doelgroep hebben we deze uitgevoerd. Deze ochtend leverde heel wat vrolijke plaatjes op:

 

Ook aan de klusprojecten werd vandaag hard gewerkt. Gisteren was het te warm om bij het arendsnest aan het werk te gaan. Vandaag konden we de werkzaamheden door beter weer hier gelukkig weer oppakken. Raampjes vervangen en isolatie aanbrengen, niks was onze klussers te gek.

Toen we weggingen gaven we de kinderen van het Arendsnest waterpistolen als cadeau, en voor we het wisten belanden we in een gevecht. Zeiknat van zowel zweet als water namen we in een kringgebed afscheid van elkaar.

 

Vrijdag 23 augustus

Vandaag was de dag waar velen van ons naar uitkeken en nieuwsgierig naar waren. Samen met Sandor, waarmee we eerder deze week hulppakketten inpakten, werden ze vandaag uitgedeeld. We gingen in kleine groepjes op pad, waardoor we tijd hadden om met de mensen te praten en ze echt te zien. We zijn in totaal bij ongeveer 30 mensen thuis geweest, verspreid over 2 groepen die beide 15 mensen hebben ontmoet.

We zijn vooral bij gepensioneerde mensen geweest. Deze doelgroep heeft het op dit moment heel zwaar. De pensioenen liggen gemiddeld rond de 70 euro per maand en voor deze mensen is dit alles wat ze krijgen. Deze mensen zijn veelal alleen omdat hun echtgenote is overleden, en kinderen en kleinkinderen vechten, vluchten of sterven.

Omdat we vinden dat de mensen die we hebben ontmoet meer aandacht verdienen en in plaats van genegeerd gezien moeten worden, delen we graag de verhalen met jullie.

De eerste vrouw die we wilde bezoeken deed niet open. Dat lijkt in eerste instantie niet zo gek. Maar deze 35-jarige vrouw kan niet goed lopen en is dus eigenlijk altijd thuis. De gordijnen waren dicht, de deur op slot. Sandor wilde het niet zo laten merken, maar de paniek werd met de minuut groter. Het zou toch niet?

Na een tijdje kloppen en schreeuwen kwam de buurman naar buiten. Sandor stond op het punt om de deur open te breken. De vrouw heeft geen familie en dus zat er niks anders op. Maar de buurman gaf aan dat de vrouw gisteravond laat naar het ziekenhuis is gebracht omdat ze niet meer kon opstaan en veel pijn had.

—

De vrouw op deze foto kan niet goed lopen. Ze ontvangt 60 euro per maand. Dit is net genoeg om pijnstillers te kopen, maar de pijn wordt meer en de pijnstillers duurder. Het is overigens niet altijd zeker dat je werkende medicijnen ontvangt bij de apotheek, ook deze industrie is corrupt. Vanwege de hoge prijs en lage pensioen koopt de vrouw geen pijnstillers meer. Ze probeert haar tuintje bij te houden maar haar been doet elke dag meer pijn.

—

Deze man mist zijn rechterbeen. Hij woont alleen, zijn vrouw is overleden. Zijn kinderen zijn gevlucht. Zijn been is geamputeerd, of zoals Sandor zegt; weggezaagd. De man ontvangt eten via de gaarkeuken van Sandor.
Zodra de man over zijn kinderen verteld beginnen zijn tranen te stromen.

 

—

Deze vrouw is 76 jaar oud en woont hier met haar kleinzoon. Hij is verslaafd aan alcohol. Het valt op dat mensen rond deze leeftijd nog voor hun kinderen moeten blijven zorgen terwijl dit eigenlijk andersom zou moeten zijn. De moeder van deze vrouw had 2,5 hectare grond in beheer, maar dit is inmiddels door de burgermeester afgepakt en hij heeft het aan zijn zoon gegeven. De vrouw kan hierdoor niet meer voor haar eigen voedsel zorgen. De vrouw heeft niet veel, maar ondanks dat geeft ze ons wel wat te drinken.

—

De vrouw op bed brak toen we over haar familie praatte. Exact 10 jaar geleden is haar zus overleden. Iedereen om haar heen is overleden. De vrouw zelf kan bijna niet meer lopen en komt daarom niet meer buiten

—

De vrouw die je op deze foto ziet heeft kanker. 2 weken geleden heeft ze haar laatste chemokuur gekregen. Ze moet binnenkort weer naar het ziekenhuis voor een scan. Dan hoort ze of de chemo heeft gewerkt. Ze voelt zich erg zwak en kan weinig doen.

Dit is haar echtgenoot. Hij is blind. De man liep verdwaald rond, achter in de tuin. Zijn vrouw houdt hem in de gaten, terwijl ze in tranen haar verhaal doet. Voordat we gaan pakt ze ons één voor één stevig vast. Ze wil dat we blijven, maar wij moeten gaan.

Het is confronterend om te zien hoe de mensen hier moeten leven met een minimaal pensioen terwijl ze bijna allemaal ziek zijn, mensen missen en geen idee hebben hoe nu verder te moeten. Waar bij ons pensioen vrijheid betekend, levert het hier vooral stress op. Waar wij onze droomvakanties plannen en de tuin uitbreiden, missen de mensen hier hun familie en vrienden en zien ze hun geboorteland met de dag kleiner worden.